Bir gittim pir gittim Atatürk Stadyumlu günlere. Resmen acım depreşti, yaram kanadı, o günleri şöyle bir kez daha yaşadım. O coşkuyu, o sevgiyi, o mutluluğu senelerdir yaşayamadığımızı hatırladım, içim cız etti. Gözlerim doldu ve hatta burnum sızladı. Mazi de kalan herşey niye hep güzel oluyor? Neden hep özlüyoruz? Biz o stadyumda kimleri görmedik ki? Neler yaşamadık ki? Ne sevinçler, ne hüzünler. Şimdi hiç biri izleyeceğiniz kısa tribün görüntüsünde ki coşkuyu, sevinci, mutluluğu hala yaşayamadık ve sanırım bundan sonra da yaşayamayacağız.
En azından şu eski tribünlerde ki coşkunun yarısını yaşayacağımız günleri görmek dileğiyle..
